Achter de schermen bij de Videovakvrouw – deel 1: de Ander

Delen wat er achter de schermen gebeurt doe ik niet zo vaak

Want wat voelbaar is, is niet altijd te filmen. Daarom schreef ik het op: wat er speelt achter de schermen. Drie momenten uit 2017 die je niet zag, waardoor je misschien wel anders kijkt naar wat je wél ziet.

Filmpjes zijn het dus niet

Het licht was er niet naar (december!!) en de inhoud ook niet (of ik durfde dat gewoon nog niet). Ik koos voor de ouderwetse blogvorm, die juist in een tijd van onthaasten zo fijn kan zijn: drie keer een kijkje achter de  schermen van de Videovakvrouw.

“Vind jij dit een leuk bloesje?”

Mijn zoon van 7 kijkt me leeg aan. Ik moet dat ook niet vragen. Dat kind zit een wereldoorlog uit te vechten met Playmobil. Die weet niet of een bloesje leuk is voor zijn moeder.

Er zijn momenten dat het toch best handig zou zijn als ik een man had.

Dit is zo’n moment. Er zijn er meer.

De Videovakvrouw is een éénvrouwsbedrijf

Alleen werken is fantastisch als het lukt. Want hé, je eigen creaties maken, je eigen problemen oplossen, zien waar je inspanning toe leidt: het is kicken. Ook handig als het niet zo wil lukken: niemand weet wat er mis ging.

Als ik een vlog, een filmpje of een hele videoserie online zet, zorg ik dat de dingen die misgingen bij het filmen onzichtbaar zijn. Ging er teveel mis? Maak ik nieuwe opnames.

Had ik geen tijd of zin om me op te peppen om voor de camera te gaan staan? Dan blog ik. Ik ben de baas. Zelfredzaam. En met alles wat ik doe, deel en vertel maak ik ook jou meer zelfredzaam. Zodat jij je als ondernemer vrij voelt om te delen wat je te melden hebt.

Het gezin van de Videovakvrouw bestaat uit twee personen

Wel een kind en geen man, was niet mijn allereerste keuze, maar wel een realistische: ik koos voor wat op dat moment kon. Inmiddels weet ik dat het voordelen heeft: ik ga bijvoorbeeld niet scheiden. En bij mij is nooit discussie over de regels.

Tot de lente van 2017 dacht ik dit; so far, so good. En nog meer: waarom veranderen als het werkt?

Ik zie het nu anders

2017 was behalve een geweldig, verrassend, overvloedig, ontzettend vrolijk en met veel om dankbaar voor te zijn jaar ook het jaar dat ik het niet meer alleen kon.

Eerst omdat het druk werd. Ik had domweg te veel werk. En op een dinsdagmiddag in maart belandde ik in het ziekenhuis en was voor weken uitgeschakeld.

In het ziekenhuis. Dan ben je opeens best machteloos

Gelukkig was er hulp

Voor mij als alleenstaand moeder, en voor mij als zelfstandig ondernemer. Het kwam op alle fronten meer dan goed. En ook al ben ik nu helemaal opgeknapt en fitter dan in jaren: ik ben niet meer terug gegaan naar alles alleen doen. Ik héb hulp, voor mijn site, voor mijn planning, voor vragen die binnenkomen.

Ik kan de moedertaken trouwens ook beter delegeren. We hebben leuke oppassen die mijn avonden weg tot een feestje voor mijn zoon maken.

Mogelijk is dat niet genoeg

“Mama, wanneer ga je nou trouwen?” Als deze vraag komt kijk ik mijn zoon met even lege ogen aan als hij mij. “Als ik weet met wie” is mijn beste antwoord tot nu toe.

Het lijkt hem zo handig als ik getrouwd zou zijn

Dan hoeft hij niet uit logeren als ik in het ziekenhuis lig. Inderdaad: supermakkelijk.

Toch moet ik even wennen aan het idee. En de juiste kandidaat lokaliseren, die dat dan ook nog een goed idee moet vinden.

Ontroerende extra tip van mijn zoon: “als je het niet durft te zeggen kun je ook met je handen een hartje uitbeelden”.

Niet alleen werken: check. Niet alleen leven: werk in uitvoering

Stap 1 is gezet; ik bezit dit boek. Het ligt op de stapel te lezen boeken.

Boven op de stapel! Nu hopen dat dat werkt

Tot er een drastische keuze komt. Net als 10 jaar geleden toen ik in 1 week twee keer beslissingen nam die samen leidden tot hoe het nu is. Daarover meer in deel 2 van Achter de Schermen bij de Videovakvrouw.