Waarom je soms leuker lijkt dan je bent

Ik kwam mijn ex tegen

We praatten bij. “Dat filmpje op jouw site is leuk!” zei mijn ex. “Dank je”, zei ik gevleid. Ex weer: “Nee maar echt! Je komt echt leuk over!“

“Dank je”, zei ik nog maar een keer.We zijn heel goede vrienden inmiddels maar sommige dingen, zoals complimenten, zijn wat ongemakkelijk. Ook al is het al jaren uit.

Toen kwam de klap.

“Je bent in je filmpje leuker dan in het echt!”

Ik was opeens niet meer zo gevleid. Was dit een belediging vermomd als compliment?

We schakelden, vastgelopen als vanouds, over op een ander onderwerp. Ik bleef de hele avond een beetje gepikeerd. Later bedacht ik dat de niet zo aardige opmerking van mijn ex eigenlijk een groot compliment was.

Het was een compliment voor mijn vakvrouwschap: daar had ik toch maar een filmpje gemaakt van iemand die, ook al weet ze het heel goed voor een ander, het zelf best moeilijk vindt om goed te presenteren! Die het lastig vond om in een lege ruimte enthousiast te staan praten, tegen het donkere gat dat de lens van de camera is.

Yihaaaaa!

Met behulp van een goede tekst, muziek, vormgeving en montage was, wat anders een onhandige presentatie geweest was, nu “een leuk filmpje”! In een uur gefilmd, in een paar uur gemonteerd.

En bén ik in dat filmpje leuker dan in het echt?

Nee hoor. Ik kom wel beter uit mijn woorden, heb make-up op en ik vertel dingen die ik zeker weet. En dat ik iets van presentatietechniek weet helpt ook.

Beter nog: het maakt ook helemaal niet uit als het wel zo is. Want dat filmpje, dat staat er niet voor mijn ex. Dat staat er voor mensen die me nog niet kennen. Zodat ze een idee hebben van wie ik ben. En dat ze bij het vormen van een mening over mij niet afgeleid worden door mijn eh-zeggen, denkpauzes en slaapgebrek, dat vinden we allebei niet erg.

{a1062ar7674}