Wat de gasten van Jambers en ik met elkaar gemeen hebben.
Vroeger had je Jambers.
Op de late zondagavond op SBS6. Die onthulde dan dat vrouwen die overdag in een keurig mantelpak vergaderden ’s nachts gehuld in slechts een string paaldansten in het achterzaaltje van een bordeel.
Vlaams en hijgerig zei Jambers dan in de voice over: Overdagj, is zij een zahkenvrouw, maar ’s nachjts…is zij een stoeipoessss.
Of zo iets. Op mijn werk was het jarenlang een soort running joke. Je kon bij iedereen wel iets bedenken. Na een dag televisieopnamen lieten wij in de auto terug naar Hilversum onze fantasie de vrije loop.
Jambers zelf. Bron: Jambers’ Facebookpagina
Nu heb ik dat eindelijk ook. Niet met strings en stoeipoezen, wel met video.
Als mijn kind wakker en thuis is ben ik een moeder, die appeltjes schilt, de was opvouwt, snotneuzen snuit. Die blokkentorens bouwt die nooooit door mij omgegooid mogen worden. Die een gezonde maaltijd op tafel zet, met yoghurt toe. Meestal met een glimlach en een lief woord erbij.
Maar schijn bedriegt.
Want een deel van mij is altijd aan het broeden. Over de film die ik op dat moment aan het maken ben. Stiekem peins ik over de perfecte tekst, welke camera ik ga gebruiken, welke muziek het beste past bij de beelden. Helemaal als ik met iets bezig ben dat nét niet helemaal af is.
En dan, als het kind bijna gaat slapen, trappel ik inwendig al een beetje.
Onder het uitkleden en pyjama aantrekken bedenk ik de volgorde van de shots. Terwijl we tandenpoetsen kijk ik ongeduldig op de klok. Terwijl ik Jip en Janneke voorlees denk ik ook een beetje na over de muziekbalans. En terwijl mijn zoon nog een beetje ligt te draaien en te murmelen tiep ik snel een to-do-lijstje op mijn telefoon. Zodra hij slaapt ren ik naar de computer. Slinger ‘m aan diverse harde schijven en klik met triomf het videomontage-programma aan.
En dan rammel ik op de knoppen tot het wél is zoals ik het wil. Maar zoals het nog niet was toen ik naar kinderdagverblijf moest om het kind op te halen.
Tegen de tijd dat ik klaar ben is het meestal al laat.
Laat genoeg om me weer even terug in de tijd te wanen. De tijd dat ik altijd zo leefde. Dat de werkdag niet compleet was als het niet gruwelijk uitgelopen was. Dat ik het best wel stoer vond om bij het ochtendgloren thuis te komen. Om daarna de halve dag te slapen.
Dat is nu dus niet zo.
Als ik nu in de kleine uurtjes in bed schuif weet ik dat ik al snel weer wakker gemaakt zal worden. Maar gek genoeg, dat vind ik helemaal niet erg. Want dan heb ik iets gemaakt waar ik echt ontzettend trots op ben. En de volgende morgen ga ik lekker een appeltje schillen. En ’s avonds op tijd naar bed. Dat ook.
Die mensen in Jambers, die hadden het nog niet zo slecht bekeken. Een dubbelleven, dat is dubbel leven. Als je het goede soort werk kiest word je daar gewoon verschrikkelijk blij van.
| {a1062ar7674} |
Heerlijk lezen… Een dubbelleven, dat is dubbel leven. http://t.co/3Dhy2xolsj van @DeVideovakvrouw
Heel herkenbaar!
Ik heb mijn avondopleiding interieurarchitectuur aan de academie gevolgd in de tijd dat mijn kinderen 5, 3, 1 en -1 waren! (J de laatste geboren aan het begin van het tweede jaar van de academie). Ik proef je passie Elisabeth! Dezelfde passie die ik ook voelde en voel voor mijn vak!!
Wauw! Hier moet ik echt even op reageren. Wat mooi verwoord en geweldig herkenbaar. Het duurt soms even tot je je weg erin vindt (die combinatie kinderen en zelfstandig ondernemerschap), maar als je het dan vindt is het inderdaad dubbel leven!! Ik zou niet anders willen.
Hoi Marjolein, dank voor je reactie! Ja je krijgt er energie van, dat schakelen en balanceren. Met mate, dat heb ik wel gemerkt. Af en toe lekker slapen 😉
dubbelleven …… Doe jij dat ook? http://t.co/sWf1W12m1b ….. Ik wel 🙂
Ja, dubbel leven: jaren gedaan. De kaars aan twee kanten opbranden, zoiets. Tot ik er een beetje moe van werd. Een beetje boel moe eigenlijk. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik die dubbels kan leven zonder ‘straf’. Maar dat komt vast wel. Ooit. Mooi verhaal en het enthousiasme druipt er vanaf. Keep up the good work!
Op tijd naar bed, dat is wel belangrijk!
Kinderen zijn een goede afleiding van je werk ook, vond ik altijd.
Ja af en toe op tijd naar bed is wel cruciaal, anders wordt het niks. Maar het is leuk dat je energie krijgt van het schakelen tussen de verschillende hoedanigheden.
“Onder het uitkleden en pyjama aantrekken bedenk ik de volgorde van de shots.” http://t.co/aJ0KwEIa2I @devideovakvrouw