Hoe ik je ontmoette

Het moment ging deze week bijna ongemerkt voorbij, maar toch net niet:

deze week is het 21 jaar geleden is dat ik één van de grote liefdes van mijn leven ontmoette.

Die liefde is in mijn leven tot nu toe de zonder twijfel de langste, de meest betrouwbare, de meest tijdrovende en die met de meeste gezichten. Het gaat nooit meer uit, en tegelijk prijs ik mezelf gelukkig dat er meerdere liefdes in mijn leven zijn.

Want die ene is geen mens

De avond dat ik kennis maakte met film, of liever: hoe je dat maakt, viel er met donderend geraas een kwartje: ik herinner mij het exacte moment dat ik een videocamera aansloot op een videorecorder met een BNC-kabel en dacht: JA!

Op die avond was ik in het cultureel studentencentrum in Groningen

Daar woonde ik, studeerde ik, en ik begon aan de cursus Video, samen met een stuk of 10 andere studenten.

We begonnen met het aansluiten van de apparatuur

Voor mensen die het ook van vroeger kennen: we sloten een camera aan op een UMATIC-recorder. Daarin gingen grote tapes die heel duur waren en waar je 12 minuten video op kwijt kon. Geen enkel element aan deze techniek was digitaal. Ik weet ook niet of dat toen al bestond. In de categorie indrukwekkende apparatuur scoorde UMATIC onmetelijk hoog.

Ik had me aangemeld voor de videocursus in een poging mezelf iets meer arbeidsmarktfähig te maken

Van alle geschiedenisstudenten die in 1993 begonnen had alleen prins Willem Alexander uitzicht op een baan en wij moesten met zijn allen maar zien dat we aansluiting op de arbeidsmarkt vonden. Arbeidsmarktfähig word je van het werken aan echte projecten.

Ergens in Twente was een museum dat graag een film wilde

Ik wilde graag “iets” praktisch doen: zo kwamen vraag en aanbod bij elkaar. Samen met gezworen studiekameraad Dinie kreeg ik de klus en dat leidde er toe dat we dan ook maar die cursus deden.  Ik kon me er weinig bij voorstellen. Ik wist niet eens wat een shot was.

Er gebeurde verder weinig die cursusavond

We mochten allemaal even de camera vasthouden, “een stukje filmen”, en keken op de monitor hoe slecht we dat deden. Daarna haalden we alle kabels los, leerden hoe je die op moest rollen (duur spul jongens!) en gingen weer naar huis.

Ik weet nog hoe ik het pand verliet:

blij blij blij dat ik gezien had dat ik dit misschien ook ooit ging kunnen: verhalen vertellen zonder ze letterlijk te vertellen maar door de kijker te laten zien en ervaren wat je bedoelt. Dat is de allermooiste manier van mensen overtuigen.

Inmiddels lijken de camera’s en montagesets totaal niet meer op de spullen waar toen mee oefenden. Maar dat veranderde niets aan het vak. En daarom blijf ik video ook tot het eind der tijden hondstrouw.