Het handenwringen van de Videovakvrouw

“Hier is de link om je film te bekijken. Ben benieuwd wat je ervan vindt!”

Dat mailde ik.

Beetje luchtig. Waarschijnlijk voegde ik er nog een kwinkslagje aan toe: ”ik wacht handenwringend af!”. Of zo iets.

Elke film die ik maak ligt me na aan het hart.

De link mailen is voor mij als het moment waarop je met je gefiguurzaagde en geschilderde Donald Duck naar de meester gaat om een cijfer te krijgen.

Dit keer mailde ik een link naar Gerry.

Gerry is coach.

Ze is gespecialiseerd in het op weg helpen van mensen bij wie de stress verwoestende effecten gehad heeft.  Mensen die te lang alle signalen van hun lichaam genegeerd  hebben. Totdat ze opgebrand zijn. En niet meer weten hoe het verder moet.

Ze is vriendelijk, én duidelijk.

Iemand die je met zachte hand onverbiddelijk terug op je eigen spoor zet. Net wat je nodig hebt, als je de deur niet uit wil, denk ik. Zelf gaat ze graag de deur uit. Regen of niet. Tijdens de opname-dag hadden we hilarische momenten tijdens een wandeling in modderig gebied, waar zij met haar laarzen onvervaard doorheen ging. En ik me zorgen maakte om mijn camera, statief en schoenen. Wat zij ook wel weer begreep.

Ik vond de film kloppen. Werken.

Ik was er trots op. Maar toch wrong ik met mijn handen, toen ik die mail verzonden had. Want ik wist iets dat me verontrustte.

Gerry heeft kinderen. Grote kinderen.

Net geen pubers meer. Uit ervaring weet ik dat publiek zelden kritischer wordt.

Even nadat ik de mail verstuurd had zag ik op Twitter dat ze mijn mail gelezen had. Dat ze het spannend vond, zo’n preview.

Daarna werd het stil.

Hoe doe je dat, voor het eerst naar je eigen film kijken? Even wennen, dunkt me.

Hé, ben ik dat? Ja.

En dan daarna, als je aan jezelf gewend bent, aan wie laat je je film dan zien? En wat als die het niet mooi vinden?

We skypeten kort daarna.

Ze was blij. Ik wachtte nog even met het stellen van de cruciale vraag. Maar niet lang.

Wat vinden je kinderen ervan?

“Mooi,” zei Gerry, “heel mooi! Ze zijn hartstikke trots op me!”

Ik herademde.

Uiteindelijk moet natuurlijk vooral zélf met je film door één deur kunnen.

Want je weet dat die de wereld in gaat. De wereld rond, soms. En dat er mensen bij je komen die je hebben leren kennen door je film. Gerry vond het mooi . En het kwam goed over. Maar er was één shot waarin ze zichzelf niet leuk vond.

Of dat er uit kon?

Want ze wil zelf ook gewoon heel blij van de film worden en er oeverloos naar kunnen kijken. Daarmee bewees Gerry dat ze haar visie als coach ook op zichzelf toepast. Vriendelijk, duidelijk, met de prioriteit waar die moet liggen.

Kan je wat aan hebben, als de stress zich in je leven wroet.