Het gebrek aan glamour van de Videovakvrouw

“Niks! Er komt helemaal niks uit!” riep ik

Het was vroeg. Ik had paniek.

Ik moest filmen bij een organisatie in het midden des lands. Ik had een camera, geluidsspullen en een lichtset gehuurd. En de zendermicrofoon was stuk. Wat ik ook probeerde: Ruisende stilte.

Geen geluid, dat is géén film.

Dus had ik stress. Waarom doe ik het ook zó, waarom moet ik zo nodig alles zelf doen? Ik belde het verhuurbedrijf. Nog niet open.

Redial. Redial. Redial.

Tot een paar jaar geleden was ik een verwende regisseuse

Met een scherp oog voor wat beter kon en weinig geduld voor wie dat niet zag. Vaak op pad met een cameraploeg. Gewend aan de perks van voor televisie werken: voor de deur parkeren, mensen vertellen wat ze moeten doen en overal de muziek uit laten zetten. (“Anders kunnen we het niet monteren!”).

Met koele onverschilligheid de creditcard van de baas trekken op een vlucht naar ver weg. Want dat statief moét mee, ook al is het loodzwaar. Belangrijk, mensen! Televisie.

Maar nu.

Ik heb ervoor gekozen om naast regisseur ook cameraploeg, producer en redacteur te zijn

Om te laten zien dat iederéén goed in beeld kan komen. Om video toegankelijk te maken voor ondernemers. En dus is er niemand om de schuld te geven als het mis gaat. En niemand die me helpt.

Hoe fucking on-glamourous is dat?

En het is niet alleen dat ze stuk gaan, die spullen

Het zijn er ook zoveel. Weleens geprobeerd ergens een beetje leuk binnen te komen met drie grote tassen op je schouder en een loodzware koffer aan je hand? Tikje armoeiig, ja.

Redial. “Met Erik van het cameraverhuurbedrijf!”

Twee minuten later had ik geluid. Kabeltje omgedraaid, probleem opgelost. Ik blij. Paniek als bij toverslag, bijna vergeten.

Het kan natuurlijk anders

Ik kan aan het hoofd staan van een team van sterke en redelijk charmante mannen, die voor de deur parkeren en alles voor me dragen en klaarzetten. Dan is zo’n kapotte zender niet mijn zorg, maar die van de geluidsman. Kan ik vingertrommelend wachten tot hij het opgelost heeft.

En dan had de woordvoerder, die een moeilijk stuk tekst moest uitspreken, zich niet zo op zijn gemak gevoeld

Zich gegeneerd bij elke nieuwe verspreking. Hoe meer meeluisterende oren, hoe meer gedoe, is de regel. Plaspauzes, rookpauzes, ontregeling. Ook dat is filmen met een grote ploeg.

En dan had het de opdrachtgever 5 keer zoveel geld gekost

Voor hetzelfde resultaat. Daarom doe ik dat zo. Even vergeten. In de paniek.

{a1062ar7674}