Het er niet bij horen van de Videovakvrouw

17 Reacties/in , , /door

ik zat er zó klaar voor. Echt he-le-maal. Maar ik kreeg niet wat ik verwachtte.

Gelukkig zit er wel een blogpost in, dacht ik na afloop.

Bij dezen:

Ik was een dagje uit

Gebeurt eigenlijk nooit. Als alleenstaande moeder en ook nog ondernemer maak ik weinig onverantwoorde pret. Maar het kon en ik wilde. Natuurlijk had ik wel een relevant uitje gekozen. Passend bij wat ik doe: mensen helpen een goed verhaal te bouwen en in beeld te brengen.

Dus ik ging naar een event. Met korte relevante presentaties

Voor een zaal staan, dat is nét anders dan voor een camera. Voor degene op het podium, want die ziet zijn publiek, en niet dat zwarte gat van de lens.

Hoeveel het er zijn weet je ook. Weet je voor een camera nooit. Waarschijnlijk meer.

Voor de mensen in de zaal is het ook anders. Die zitten vast. Kunnen nergens heen. Of je nou een saai verhaal houdt, of je pakt ze in, ze blijven.

Niks wegklikken

Of het gewaardeerd wordt? Weet je niet. Voor hetzelfde tweeten ze lelijke dingen over je verhaal. Of over je schoenen. Maar meestal doen ze dat niet.

Iets negatiefs melden, dat hoort niet. Ik durfde het ook niet. Maar met het zweet in mijn handen deed ik het toch. Een beetje. Uit ongeloof.

" Ik ben toch niet gek geworden?"

” Ik ben toch niet gek geworden?”

Ik wilde iets leren die dag. Over goede opbouw van een presentatie. Over subliem gebruik van beeld voor een zaal. Over nieuwe ontwikkelingen.

Louw loene, zou mijn moeder zeggen

Toen ik daar zat ontdekte ik wel iets anders. Dat komt zometeen.

____________________________________

Eerst wil ik graag melden dat ik het best naar mijn zin had, die dag. We werden uitstekend onthaald, gelaafd, gevoed en voorzien van zitplaats. De sfeer was goed. We waren uit. Er waren lieve jongens in mooie shirts die soep en smoothies uitdeelden. Er waren he-le goede nootjes bij de borrel. Ik had officieel niks te zeiken.

____________________________________

Ik durfde daar in die donkere zaal eerst niet te denken wat ik dacht. Duwde de knagende onrust weg. Maar om eerlijk te zijn: vanaf het begin dacht ik:

wanneer wordt het nou goed?

En later:

Ligt het aan mij? Ben ik de enige die dit saai en standaard vindt?

En nog later:

Moet ik nou weer die trut zijn die kritiek heeft? De meeste mensen in de zaal klappen en lachen. Doe nou toch voor één keer gewoon mee!

En nog later:

Zou ik gewoon oud en zuur geworden zijn?

Er waren ook goede momenten. Die meldde ik koortsachtig. Om positief te blijven. Te lijken vooral.

Deze vond ik wél goed. Dus snel melden, want positief!

Deze vond ik wél best goed, voor zover ik het kon verstaan. Snel melden op Twitter!

Weer een positief punt: een telefoonoplaadstation!

Feit is dat ik iets moois ontdekte

Waardoor ik voor één keer die ongeschreven regel van niet negatief zijn ga schenden. Weer met zweethanden. Omdat ik zo verbaasd was. Omdat ik me niet in kan houden. En omdat ik een mail stuurde aan de organisatie waarin ik mijn mening gaf.

Dus ik mag het ook hier schrijven:

Ik kon na een middag en een avond maar één conclusie trekken:

Er is in Nederland nog een wereld te winnen op gebied van het vertellen van verhalen. Van het bouwen van een goed verhaal. Van het op die manier vertellen dat het raakt en onthouden wordt. Van het goed gebruiken van beeld.

Een heelal.

En dat is eigenlijk schitterend nieuws. Want dat betekent dat als je snel begint. En je let er op dat je, op video of voor een zaal, zorgt dat je:

  • een sterke opening hebt van je betoog (verrassend, of indrukwekkend, of grappig)
  • je toeschouwer kent en waardeert
  • het belang van die luisteraar ten allen tijde voor je eigen belang stelt
  • en je niet denkt dat je luisteraar onder een steen lag, de afgelopen 5 jaar,

dat je dan een enorme voorsprong hebt op de rest. Op de mensen die veilige keuzes maken. Die denken; het is wel goed zo. Die doen wat anderen ook doen.

Hoge kwaliteit verwachten lijkt een kansloze missie

Ook de mail die ik terug kreeg begon daar onmiddellijk over:

“Jammer dat het evenement niet aan uw verwachtingen heeft voldaan.”

Toch ga ik niet minder verwachten. Want ik weet dat het veel beter kan. En dat dat de toekomst heeft. Daarom ga ik er gewoon verder mee, werken aan goede verhalen, goed beeld, en inhoud die je bijblijft.

Let maar op.

17 antwoorden
  1. Sharon
    Sharon zegt:

    Ik was er niet bij, dus kan daar niks over zeggen, maar ik geniet van je eerlijkheid: “Ligt het aan mij? Ben ik de enige die dit saai en standaard vindt?”
    Haha heel herkenbaar hoor 😉

    En je eindigt prachtig, ik voel je passie, mooi!

    Beantwoorden
  5. Laura Daggers
    Laura Daggers zegt:

    Catchy geschreven Elisabeth! Ook dát doe je goed 🙂 net zoals filmen.
    En ja, ik hoorde het verhaal over het reptielenbrein bij het Tasso-Institute jaren geleden al.
    Alles wat oud was, wordt weer in een nieuw jasje gestoken, vermoed ik. Iedereen heeft een goed verhaal. ’t Is nu nog zaak iemand zoals jij vte inden die het mooi ”verbeeld”.
    Ik moet eerst nog iets meer geld verdienen voordat jij dat mooie verhaal van mij mag verfilmen 🙂 ”verbeelden”.
    Voor nú succes met je werk 🙂

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *