Divagedrag – Waarom je leuk bent zoals je bent

17 Reacties/in , /door

Ze was een diva. Ik zag het al toen ze binnenkwam.

Geen Marlene Dietrich. Eerder een lastpak.

In de zoeker van de camera zag ik een mooie vrouw. Met een goed verhaal. Zeker van haar kennis, van haar ervaring.

Maar niet van zichzelf.

Ze deed het goed in beeld. Ze stráálde als ze over haar bedrijf sprak. Toch was er steeds wel een letter die ze anders gezegd had dan ze wilde. Een haar die niet perfect op zijn plek zat. Onze oprechte complimenten, onze bewondering en ons enthousiasme vielen als dode vogels op de grond.

Achter een zorgvuldig opgepoetste glamourfoto kun je je verschuilen.

Zo lang je de deur niet uit gaat. Maar op een video laat je onherroepelijk een stukje van je echte zelf zien. Als ik mensen film bemoei ik me met de kleding, make-up en de tekst van degene die gefilmd wordt. Daarna stem ik licht, beeld en geluid er op af om echt mooi plaatje te maken.

En toch: de realiteit is dat je, ook op een beeldscherm, bent wie je bent: gewoon een mens.

Voor iedereen is dat af en toe slikken. “O, zie ik er zo uit? Huh?”

(En dan de gedachte: “Misschien moet ik toch eens afvallen/mijn haar laten knippen/een andere bril nemen”)

De meesten kunnen er overheen stappen. Maar niet iedereen.

Bij sommige mensen is de zelfhaat, (die we allemaal wel een beetje hebben), heel erg groot en veel en overwoekerend. Die zien alleen hun eigen fouten, leugens en viezigheden.

Die zijn bezig om te zorgen dat wij dat niet zien. Ten koste van alles wat ze echt leuke mensen maakt. Dat is verschrikkelijk. Voor henzelf, en voor de rest van de wereld.

Wij laten het met zijn allen gebeuren.

Willens en wetens. Als we geschoffeerd worden door zo iemand, dan zeggen we weinig terug. En als ze weg zijn zeggen we tegen elkaar:

“Ach. allemaal onzekerheid hè. Kan ze niks aan doen“.

Zo laten we ze in de steek.

Want onzekerheid is moeilijk om mee om te gaan. De mensen die er last van hebben maken het ons met hun egocentrische gedrag niet gemakkelijk. Zo worden ze alsmaar alleniger, en alsmaar onzekerder.

Ik ken het van beide kanten. En ik wil het niet meer.

“Mama, ben je wel blij op mij?” vroeg mijn zoontje (3) me vorige week. Ik schrok. Hij betrapte me op slechte gedachten over mezelf. Daarom keek ik boos. En hij werd daar dan weer onzeker van. Het allerlaatste wat ik wil.

Het wordt tijd voor een zero tolerance-beleid tegen onzekerheid.

We accepteren het niet meer. We sturen je naar huis, tenzij je ermee kapt. En wel meteen. Iedereen is ergens in de basis lief, leuk en knap. IEDEREEN. Jij ook. Dus hou ermee op, dat getob, dat getwijfel. Spring in het diepe, kijk ons aan en vertel. Daar doe je iedereen een plezier mee.

Doen jullie mee? Een kleine terugval af en toe mág.

Gewoontes veranderen duurt even. Als je daarna maar weer opnieuw begint. Doe ik het ook.

photo credit: aclbraga via photopin cc (bewerkt)

Misschien ook iets voor u
Nuance is de aartsvijand van de Videovakvrouw. Over hoe je moet vertellen.
Het zwarte gat van de Videovakvrouw
Wat écht succesvolle ondernemers doen als het even rustig is:
Een écht goede tekst voor je video maak je zo:
17 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *