Over beginnersfouten en hoe die fataal kunnen zijn.

Of hoe ik bijna het onderwerp van mijn film in de hens zette.

Filmen kunnen we tegenwoordig allemaal. Smartphone richten en klaar.

Maar als je het echt goed wil doen komt er iets meer bij kijken. En dan is het handig om van andermans blunders te leren. Lees maar:

Ik was een student, Geschiedenis was mijn vak

Omdat ik de boeken van Thea Beckman zo mooi vond toen ik elf was. Mijn moeder hoopte denk ik vooral dat ik in studentenstad Groningen een leuke dokter zou ontmoeten om mee te trouwen.  Tegen de tijd dat ik aan afstuderen toe was, was dat nog niet gelukt. Er rees iets van besef:

“Wat ga ik hierna eigenlijk doen?“

Het gerucht ging, dat als je “iets praktisch” deed met het vak, je kansen op de arbeidsmarkt beter waren. We moesten uit de collegezaal, uit de kroeg, de maatschappij in om goed terecht te komen. Dat was goed advies. En dat zag ik toen gelukkig ook: ik wist de hand te leggen op een opdracht om een film te maken voor een nieuw museum in het Oosten des lands. Gevestigd in een monumentaal pand uit 1779.

De stichting die het museum beheerde had studenten ingeschakeld. Budgetkwestie. En waarschijnlijk omdat ze dachten: hoe moeilijk kan het zijn, zo’n film?

Het kostte ze bijna hun monumentale pand

Ik trok er met drie medestudenten op uit om het huis te filmen. We hadden net de basiscursus video afgerond. We hadden de auto van mijn vader volgepropt met apparatuur. We waren vol zelfvertrouwen. We kwamen aan. We filmden de buitenkant van het pand. Met lichtkoffer en statief vol in beeld bij de voordeur.

Toen gingen we naar de zolder, de plek waar je precies kon terugzien hoe de Twentse linnenreders ooit gewerkt hadden. We hingen filmlampen op. We zetten (echte alfa’s)  alle lampen op 1 verlengsnoer. Op een haspel die we niet uitrolden. En terwijl wij discussieerden over shots, werd die ene haspel met al die lampen (die we ook de hele tijd lieten branden) warmer en warmer. Het trouwens al warm, het was zomer.

Nu ja, het is goed gekomen. Ik ging beneden water halen en zag dat het opgerolde verlengsnoer aan het smelten was. Aan het stinken was. Bijna kortsluiting aan het maken was. Maar erger konden we voorkomen. Het Bussemakerhuis in Borne bleef intact en is een unieke plek (www.bussemakerhuis.nl).

Aan de mensen van het Bussemakerhuis: sorry

Dat heb je als je vol overmoed aan de slag gaat: je kunt wel duizend fouten maken. En 98% daarvan maak je ook echt een keer. Maar gelukkig meestal maar één keer.

Ik huiver nog wel eens  bij de gedachte hoe weinig ik wist toen ik begon met video. Maar nu weet ik veel meer. Trial en error. Ervaring. Vallen en opstaan. Ik ken ze allemaal. Maar ga ik me dus nu storten op bijvoorbeeld webdesign?

Dacht het niet. Ieder zijn vak. Er zijn ook mensen die in dát vak alle fouten al een keer gemaakt hebben.

Gelukkig maar.