Achter de schermen bij de Videovakvrouw – deel 2: Jubileum

“Mén wat een jaar was dit voor jou zeg!”

Zei een vriend met wie ik het jaar besprak. Terecht hoor. Maar toch: “had je me 10 jaar geleden moeten zien”, dacht ik meteen. Toen was het pas heftig. Maar dat zag je nog niet. In één week tijd nam ik twee vérstrekkende beslissingen die bepaalden hoe mijn leven er vandaag uit ziet.

Daarover gaat deel twee van een drie-delig kijkje achter de schermen bij de Videovakvrouw.

Deel 1 vind je hier.

“Vind je het een goed idee?”

Een beetje steun kon ik wel gebruiken, 10 jaar geleden. Ook al had ik de knoop al lang doorgehakt. Twee knopen zelfs.

“Weet je wel waar je aan begint!?”

De vriendin aan wie ik mijn grootse plan voorleg heeft gelijk. Natuurlijk weet ik dat niet. Ik wil proberen om een kind te krijgen, ook al heb ik geen man. En ik ben ook nog eens nét zzp-er.

Het is eind december 2007 als ik me inschrijf bij de Kamer van Koophandel. Ik heb een lichte kater want de avond tevoren vierde ik het met collega’s. Uitstekend idee, freelancer worden. Werk genoeg, ik kan altijd kiezen welke klus ik aanneem. Ik ga er alleen meer aan verdienen dan in loondienst.

Hier was het! De KvK in Utrecht

Als ik weer op de besneeuwde stoep van de Kvk sta is de hoofdpijn weg

Ik zweer alcohol tot nader order af. Ik heb geen website, geen idee van marketing, ik ga niet graag op de foto en houd mijn mening zoveel mogelijk voor me. En ik weet helemaal niets van baby’s of hoe je dat nou regelt: een kind krijgen zonder man.

10 jaar later is het nu

Mijn zoon is 7 en het gaat goed met hem en met mij. De Videovakvrouw bestaat 4 en een half jaar. Tot die tijd versleet ik wel 3 andere, zeer ongeschikte bedrijfsnamen

Vlogkijkend jongetje.

Ik heb honderden video’s gemaakt en meer dan 3000 mensen geholpen om meer zelfredzaam te zijn met video en om de baas te zijn over hoe ze te zien zijn.

Bijna griezelend denk ik deze week terug aan die dag, eind december 2007

En aan wat daarna kwam: dat ik de eerste jaren alle tv-regie en montage-klussen aannam. Want werk was werk. Dat ik ook op zoek ging naar een donor, waarbij ik juist weer wél kritisch wilde zijn. Dat ik merkte dat totale toewijding aan 2 grote doelen echt lastig is.

Dat het behalen van beide doelen toch mogelijk is.

Ik denk aan mijn eerste website, met een vakantiefoto van mij op de about-pagina. Aan mijn eerste blog. Mijn eerste klant. En de tweede, de derde en de vierde. De angst dat het niet zou lukken. De beslissing die ik nam: dat dit gewoon helemaal goed ging komen, ziek huilend kind of niet.

Videoverslag van een event. Ik had er lol in!

De dag dat ik wakker werd met de naam De Videovakvrouw in mijn hoofd

Een naam met een grapje die bij iedereen blijkt te blijven hangen. En hoe ongelooflijk leuk het werd toen ik ging doen wat ik graag wilde in plaats van waar ik voor gevraagd werd. De nieuwe mensen die ik ontmoette, met wie ik zoveel meer gemeen had dan met mijn tv-collega’s. De slimme grappige, creatieve en ambitieuze mensen met wie ik ging werken. Hoe trots ik ben op wat ze oplevert om met mij te werken.

Zichtbaarheid, ach… eitje. (;)

Dan griezel ik niet meer. Zo’n jubileum zegt eigenlijk niks. Behalve dit: om ergens te komen moet je toch een keer een knoop doorhakken. En dan maar doorgaan tot het lukt. Een beetje of heel veel.

Weten waar je aan begint wordt schromelijk overschat.