Achter de schermen bij de Videovakvrouw – deel 3: Besef

En ook niet in twee

Er was een acute operatie (op mij), er was dood (iemand anders ), er was herstel (ik). Er waren nieuwe en oude vrienden. Ik mocht oeverloos praten over video, soms tegen 1 iemand, soms tegen 12, 20 of 80.

Praten tegen echte mensen in plaats van tegen een camera.

Er was de baanbrekende Video10daagse

Meer dan 2500 mensen gingen in 2017 “iets” doen met video voor hun bedrijf in de Video10daagse: ze beslisten dat het het gewoon wel klaar was met zichzelf verstoppen: ze pakten hun telefoon en gooiden de deur naar zichtbaarheid open.

De balans voor 2017? Zeer positief. De stemming over alles bij elkaar? Gemengd. Dit is het derde kijkje achter de schermen bij de Videovakvrouw.

(Deel 1 en deel 2 zijn er dus al. Zie de links)

“Wat is het leuk hè? Nu al!”

De introductie-workshop video begint pas over 10 minuten maar er zitten al 22 mensen klaar om te beginnen met video’s maken (of vloggen) voor hun eigen bedrijf. Ze zijn door de donkere winterochtend gereisd, sommige op de fiets, anderen van 200 km verderop en ze hebben er zin in, ook al vinden ze het best een dingetje, met je kop in beeld.

Monique van de workshoplocatie is enthousiast over de energie van de groep. Ik zelf verstop me even in het keukentje, opeens even ouderwets nerveus.

Ik ben nu 5 jaar met mijn kop in beeld op internet

Ik vind dat intussen wel iéts minder spannend maar toch: je nek uitsteken doet niemand zomaar. Toch kennen deze mensen mij maar van 1 ding: mijn filmpjes over zelf video’s maken. Dus we kunnen stellen dat het werkt. Want ze willen er mee verder.

Dat “het werkt” betekent méér dan dat er vandaag deze 22 mensen zijn: het zijn ook 22 mensen die mij snappen, die geloven dat ik er meer van weet. En het is wederzijds: het zijn mensen met wie ik graag door een deur ga. Mensen die ik heel graag wil helpen om zichzelf te laten zien, mét al hun kennis en ervaring en ook nog als de mensen die ze zijn.

Een cameraploeg laten komen kan iedereen

Een video opnemen is de kunst niet. Het gaat er om de video’s te maken die voor je werken. En dat kan niemand spontaan. Dat vereist kennis.. Kennis én moed.

Het aantal ondernemers dat “iets” met video wil is enorm gegroeid. Toch blijft het vaak bij een voornemen.

Zelf durfde ik helemaal niks, 5 jaar geleden

Er stond een foto van mezelf mét zonnebril op Linkedin. Ik had 2 vrienden op Facebook en 1 tweet op Twitter. Als iemand me om mijn mening vroeg kreeg ik zweethanden, bang het verkeerde te zeggen. Omdat ik al mijn werk viavia kreeg voel ik me ontzettend kwetsbaar.

En er was nog iets:

In mijn werk als regisseur bij televisie had ik geleerd juist zo min mogelijk zichtbaar te zijn. In beeld zijn, daar waren andere mensen voor. Presentatoren, kandidaten, acteurs: mensen die daarvoor kiezen. Tussen hen en ons, de makers achter de schermen gaapt een diepe kloof.

Lekker onzichtbaar achter de camera! Uit de tijd dat ik nog geen kind had: filmen bij het Gardameer.

Met een baby in huis wordt televisie maken wel een uitdaging:

De creche gaat om 6 uur dicht. Plotseling weg om te gaan filmen in Ghana, Peru of Oostenrijk, wat ik ooit heel normaal vond, is dan volstrekt ondenkbaar geworden. Zelfs als ik een ziekenhuisprogramma maak in Amsterdam Noord moet ik belachelijk vroeg (om 17.00!) naar huis vanwege de files.

Ik maak weer een keuze:

ik wil video voor anderen toegankelijk maken. Voor mensen geen zender of omroep hebben, die geen dure cameraspullen hebben en die ook niet weten wat ze ermee zouden moeten doen.

Mensen die nodig ontdekt moeten worden door hun doelgroep

En: ik wil het ook voor mezelf weer werkbaar maken. Zodat ik niet meer hoef te stressen in de auto.

Het is een grote stap

En wat ik als eerste moet doen wordt me pijnlijk duidelijk: ik moet zelf ook zichtbaar worden. Practice what you preach.

Onwennig, onhandig, en als een konijn in het licht van de koplampen begin ik. Na jarenlang de werkelijkheid flink bewerkt te hebben voor tv-programma’s is het bevrijdend zo eerlijk en direct te vertellen. Dat lukt niet meteen. Jezelf zijn in beeld is eigenlijk het gemakkelijkst, maar wel het meest kwetsbaar.

ik begon heel nuttig: door alles fout te doen!

Als ik merk welk effect mijn video’s hebben ben ik verbaasd: het werkt nog beter dan ik dacht! En dan wil ik meteen zoveel mogelijk mensen datzelfde kunstje leren. Zelf zien ze het vaak niet: hoe leuk ze zijn, en waarmee ze jou en mij kunnen helpen met hun filmpjes.

Het is geen overnight succes: video is sterk spul, en niet iedereen durft het aan.

Op deze ochtend in december verstop ik me even in het keukentje. Monique van de workshoplocatie tapt een verse cappuccino voor me. Zo meteen gaan we beginnen, dan ga ik vertellen wat je allemaal kan met video, en hoe je dat doet.

Dat ik vroeger liever mijn been afknaagde dan voor publiek te spreken, dat ik liever nooit mijn mening gaf en liever niet opviel, dat lijkt heel lang geleden.

Heb ik mezelf overwonnen?

Nou nee. Ik durf veel meer dan vroeger. Omdat ik gewend geraakt ben aan vertellen over mijn werk. Omdat ik mijn mening en kennis zelf ontwikkeld heb door er over te schrijven en er filmpjes over te maken. Omdat ik zeker ben van wat ik zeg. Ik heb het keer op keer zien werken.

Ik voel een grote vrolijkheid als ik voor de groep ga staan

Om met ze mee te denken over zij met video kunnen doen. Waar hun volgende filmpje over zou kunnen gaan. En hoe ze in beeld komen zonder die irritante beginnersfouten te maken.

Dat deed ik allemaal al vaker. Maar dat moment van te voren, in de keukentje met die cappuccino, dat sla ik meestal over. Zonde dus. Dan mis ik het besefmoment. Ik doe er meer van die, in 2018. Voor elke training die ik er geef. Wil je er bij zijn en ook leren hoe je video effectief gebruikt voor je bedrijf? Dat kan. Tapt Monique (of ik) voor jou ook een verse cappuccino. En daarna kan je verder met video.